برای اولین بار در طی یک دهه اخیر من پیراهن آبی پوشیده بودم و احساس هواداران 17 18 ساله ای داشتم که اصلا نه منطقی دارند و نه دوست دارند داشته باشند!با همان پیراهن آبی قدیمی ام از در ضلع غربی ورزشگاه آزادی و در میان هواداران تبریزی از ورزشگاه خارج شدم.دوست داشتم یکی از این طرفداران تبریزی فقط به چیزی بگوید.
قابل توجه کسانیکه از نام وبلاگ ما ایراد می گیرند و می گویند چرا بزرگترین پیروزی!؟
هواداری را با القابی مجازی در دنیای مجازی نمی توان ثابت کرد.اگر مرد بودی و یک پیراهن آبی پیدا کردی و 90 دقیقه در نزدیک ترین جایگاه هواداران حریف به تشویق تیمت پرداختی،آنوقت هوادار واقعی استقلال هستی!
حالا من بیام اسم گروه و یا نام کاریری را بگذارم ..... و یا .....!این کلمات فقط برای ریا و تظاهر و یا هر چیز دیگری آنهم درفضاهای مجازی خوب و ارزشمند است!قلبت را استقلالی کن نه زبانت را!